Bernard G. Thornley over Lionel Wendt

“Toen Lionel Wendt begon met fotograferen in 1933 of 1944 gebruikte hij een kleinbeeld Rolleiflex. Deze gebruikte hij ongeveer twee jaar, daarna begon hij te geloven in de Leica, en gebruikte hij de andere camera steeds minder vaak.
Lionel had een uitgebreid Leica toestel, van, onder ander, een extreem groothoek objectief van 2.8 cm tot de 13.5 cm telelens. Lionel bleef steeds bij met alle geavanceerde technische vernieuwingen.”

“In 1935 had hij de techniek van het afdrukken al goed onder de knie en hij liet zijn werk al zien in een tentoonstelling.”

“Zoals verwacht kan worden van zo een energiek fotograaf als Lionel Wendt stuurde hij foto’s naar een aantal internationale tentoonstellingen. Zijn afdrukken hingen in Londen, Parijs, Brussel en nog een aantal steden in europa. Hij stuurde de foto’s niet op om bekend te worden maar, als ballonnen, om zijn gevoel te bevredigen dat zijn standaard hoog genoeg was voor de particuliere salons die hij het beste vond in fotografisch oogzicht.”

“Vaak hield hij er van om als grap ten koste van het panel of de jury twee sets van foto’s met verschillende stijlen in te sturen onder twee verschillende namen: de set foto’s onder zijn eigen naam waren naar zijn eigen stijl en de set onder de andere naam was anders op een niet nader te beschrijven manier. Ze hadden veel lol met dit soort dingen maar een onvergetelijk voorbeeld was die van een bekende Londense show die de eigen foto’s van Lionel Wendt lieten liggen en de paar foto’s accepteerden waarbij Lionel Wendt zijn naam achterste voren had opgeschreven. Het was grappig om te zien dat in het blad Photograms van het jaar 1937 zijn kleine naamgrapje werd afgedrukt. T.D. NEWL. In 1938 werd er zelfs een one-man expositie in Londen georganiseerd door Ernst Leitz, de maker van de Leica camera.”

Bernard G. Thornley over Lionel Wendt

“Toen Lionel Wendt begon met fotograferen in 1933 of 1944 gebruikte hij een kleinbeeld Rolleiflex. Deze gebruikte hij ongeveer twee jaar, daarna begon hij te geloven in de Leica, en gebruikte hij de andere camera steeds minder vaak.
Lionel had een uitgebreid Leica toestel, van, onder ander, een extreem groothoek objectief van 2.8 cm tot de 13.5 cm telelens. Lionel bleef steeds bij met alle geavanceerde technische vernieuwingen.”

“In 1935 had hij de techniek van het afdrukken al goed onder de knie en hij liet zijn werk al zien in een tentoonstelling.”

“Zoals verwacht kan worden van zo een energiek fotograaf als Lionel Wendt stuurde hij foto’s naar een aantal internationale tentoonstellingen. Zijn afdrukken hingen in Londen, Parijs, Brussel en nog een aantal steden in europa. Hij stuurde de foto’s niet op om bekend te worden maar, als ballonnen, om zijn gevoel te bevredigen dat zijn standaard hoog genoeg was voor de particuliere salons die hij het beste vond in fotografisch oogzicht.”

“Vaak hield hij er van om als grap ten koste van het panel of de jury twee sets van foto’s met verschillende stijlen in te sturen onder twee verschillende namen: de set foto’s onder zijn eigen naam waren naar zijn eigen stijl en de set onder de andere naam was anders op een niet nader te beschrijven manier. Ze hadden veel lol met dit soort dingen maar een onvergetelijk voorbeeld was die van een bekende Londense show die de eigen foto’s van Lionel Wendt lieten liggen en de paar foto’s accepteerden waarbij Lionel Wendt zijn naam achterste voren had opgeschreven. Het was grappig om te zien dat in het blad Photograms van het jaar 1937 zijn kleine naamgrapje werd afgedrukt. T.D. NEWL. In 1938 werd er zelfs een one-man expositie in Londen georganiseerd door Ernst Leitz, de maker van de Leica camera.”

“De redenen achter het succes van Wendt’s zijn fotografie zijn dezelfde als die in de andere succesvolle dingen die hij deed. Hij had een grote concentratie vermogen en ging steeds maar door totdat hij alles van iets af wist. Hij kon weken werken aan de schetsen van een foto. Hij werkte dan elk detail ruw uit op papier, voordat hij zelfs een filmpje in zijn camera deed.”

“De vaardigheid die hij kreeg door veel oefening in verschillende fotografie technieken maakten dat hij met weinig faciliteiten goede resultaten boekte. Maar Lionel was erg moeilijk tevreden te stemmen, en na zijn dood, toen zijn doka spullen te koop werden gezet, was het verbazingwekkend om te zien dat er van een negatief soms wel vijfentwintig verschillende, voor een leek dezelfde, afdrukken van 30 x 60 cm vergrotingen opgestapeld lagen die hij afgedrukt had om een resultaat te krijgen waarmee hij tevreden was. Hij had, zo leek het althans, een eindeloze stroom van werk waarin hij het leven rondom hem en het gevoel daarvan probeerde uit te beelden. En dat die stroom abrupt stopte en niet langzaam op zou drogen was precies wat hij zou wensen.”

“Voor de productie van de kerstkaarten, die hij altijd verzond naar vrienden, hield hij altijd een buitensporig en onbetaalbaar lange doka sessie, die veel te veel van zijn lichaam vroeg dat fysiek niet in staat was zijn onvermoeibare geest bij te houden.”

Bernard G. Thornley, juli 1994, Colombo Ceylon.