L.C. van Geyzel over Lionel Wendt

“Lionel Wendt is geboren in Colombo, Ceylon (nu Sri Lanka), op 3 december in het jaar 1900. zijn vader, Henry Lorenz Wendt, was een rechter van het “Supreme Court” van het eiland en zijn moeder de dochter van een vooraanstaande burger ambtenaar. Hij was in zijn jeugd al erg getalenteerd, vooral op het gebied van muziek. Ook toen deed hij al aan fotografie, dit kwam mede doordat fotografie een van de jeugd hobby’s van de familie Wendt was.”
“Lionel Wendt had vele kwaliteiten, hij was praktisch en intellectueel goed onderlegd. Hij was gefascineerd door grote bedrijven en moderne machines. Hij was een goede scholier, hij had interesse, smaak en een onvermoeibare capaciteit voor werk.”

“Hij heeft gestudeerd aan het st. Thomas College in Colombo. Toen hij in 1919 uit Colombo weg ging om te studeren aan the Royal Academy of Music was hij al een goede pianist die zijn eigen geld verdiende. Van dit geld kon hij zijn opleiding betalen.”

“Lionel en sommige van zijn vrienden gaven een jeugdig protest tegen de maatschappij. Ze kleden zich zoals vele anderen, wild met grote hoeden, grote broeken en lang haar.
Een van deze mannen was George Keyt, nog steeds bekend in europa, en erg bekend in India als een vooruitstreven en belangrijk schilder.”

“In 1924 kwam hij van the Royal Academy, waar hij samen werkte met Oscar Beringer en, later, even met Mark Hambourg, terug naar Colombo.
Na zijn studie aan the Royal Academy heeft Lionel ook nog een tijdje rechten gestudeerd aan Cambridge. In Colombo heeft hij zijn rechtenstudie in de praktijk gebracht, maar vanaf 1925 is hij toch verder gegaan met muziek.
Hij kocht een groot huis welke hij ombouwde met ongebruikelijke kleuren en fabrikaten. Aan de muren hingen reproducties van bekende, moderne kunstenaars, in lijsten en door hem zelf ontworpen en geschilderd. Er was een grote muziek kamer met een Steinway piano er in.”

“Het was geen verrassing dat hij stopte met recht en een concert pianist en leraar werd.
Hij schreef een groot aantal muziek stukken en sloeg een nieuw soort muziek richting in. De stukken van Lionel Wendt werden nooit publiek gespeel omdat je er jaren op moest studeren. Lionel heeft piano gepeeld tot zijn dood in 1944.”

“In 1930 verhuisde hij naar een kleiner huis dat hij zelf had gebouwd. Hij kocht, voor een paar rupees (Betaalmiddel in Ceylon, nu Sri Lanka), een kleine oude camera waarmee hij in het wilde weg begon te schieten als een vrolijke amateur fotograaf. De meest succesvolle foto’s werden naar zijn goede vriend, George Keyt, die op dat moment in een foto studio in Kandy werkte, gestuurd om te worden vergroot. Zijn interesse voor fotografie groeide, naarmate hij verder kwam en meer ging experimenteren.”

“Aan de muren van zijn huis hing hij grote schilderijen van zijn vrienden en uitvergrotingen van zijn eigen werk. Aan het eind van zijn woonkamer stond zijn piano waarop hij, als hij in de stemming was, alles speelde van Beethoven tot boogie-woogie.”

“Lionel Wendt zag de verschillen tussen de cultuur van zijn vaderland en de westerse cultuur. De manier van leven in Ceylon was erg oud maar riep een bepaald speciaal gevoel op die in andere landen niet aanwezig was. De mensen leefden op een traditionele manier, met plezier. Lionel zocht naar een manier om het leven van zijn cultuur in uit te drukken. Hij vond deze manier in fotografie.”

“Hoe meer jaren er verstreken, hoe beter de camera’s en het materiaal werden en rond 1935 had Lionel een eigen donkere kamer (DoKa) en was hij al zo bekend dat, toen Basil Wright arriveerde op het eiland om een film te maken, hij Lionel vroeg om hem te assisteren. De film die toen is geschoten is beroemd geworden onder de naam “Song of Ceylon”.”

“Van nu af aan besteedde Lionel zijn meeste tijd aan fotografie. Hij maakte twee korte bezoeken aan Engeland, Londen, om samen te werken met Basil Wright en the G.P.O. Film Unit en richtte later een studio op voor een krant, waarvan hij korte tijd de manager was. Maar het beste werk van Lionel Wendt werd gemaakt in zijn eigen studio.”

“Lionel Wendt zijn snelheid en gemak van werken en leren waren eindeloos. Dit lijkt te komen door een onvoorstelbare soort van energie wat zijn hele leven en persoon doorspekte. Hierdoor kon hij de symptomen van de ziekte, die hem later fataal werd, negeren. Hij wist dat de doctoren hem naar bed zouden sturen, maar wilde doorwerken.”

“Het was niet ondenkbaar dat je hem op een drukke plaats tegen kwam met een verrekijker, een brede hoed in zijn nek en een bril, omhoog geduwd, op een aldoor zwetend voorhoofd die hij steeds afveegde, niet lettend op de nieuwsgierige voorbijgangers.”

“In zijn studio was hij onbereikbaar. Er moet niet gedacht worden dat hij in isolatie werkte. Hij was, in feite, grotendeels verantwoordelijk voor het organiseren van groepen geweid aan muziek, schilderen en fotografie. Hij was onverschillig over zijn eigen reputatie en verdedigde andere artiesten waar en als dat nodig was.”

“Lionel Wendt had een onuitputtelijke energie en vitaliteit. Hij was intelligent, had humor, had aanleg voor mime en drama en kon goed verhalen vertellen. Lionel had een voorkomen dat nooit arrogant was, niet hebzuchtig of uit op eigen eer. Hij wilde niet opvallen als de beste.”

“Iedereen wilde met hem werken en zijn ervaringen met hem delen. Hij had zoveel karakter dat een tijdelijke irritatie niet belangrijk was. Een persoonlijkheid als Lionel Wendt is erg zeldzaam.”

“In 1944, op 19 december is Lionel Wendt in zijn slaap gestorven na een hart aanval.”

L.C. van Geyzel, juli 1949, Kirimetiyana, Ceylon.